Wybuch II wojny światowej i okupacja poważne wyniszczyły populację psów o udokumentowanym pochodzeniu, psy, które przeżyły niejednokrotnie nie posiadały dokumentacji kynologicznej. Etyka hodowców nakazywała, aby nie włączać tych osobników do hodowli.
Pierwsza wystawa psów rasowych odbyła się w 1859 roku, w Wielkiej Brytanii.
W Polsce w 1924 r. powołano Polski Związek Hodowców Psów Rasowych. W 1935 roku z incjatywy prof. Maurycego Trybulskiego został powołany Międzyklubowy Komitet Kynologiczny, którego celem było stworzenie federacji kynologicznej o ogólnopolskim zasięgu, zrzeszającej członków wszystkich organizacji kynologicznych w Polsce. Był to warunek wstąpienia do FCI.
Pierwsza wystawa miała miejsce rok później (1936 r.) w Warszawie. Ze względu na to, że na terenie całego kraju istniały liczne kluby i stwarzało to na potrzebę ujednolicenia form organizacyjnych i ustalenia zasad prowadzenia hodowli, regulaminów wystaw itd, została założona Księga Rodowodowa i Księgi Wstępne.
Wybuch wojny (1939-1945) i okupacja poważne wyniszczyły populację psów o udokumentowanym pochodzeniu, psy, które przeżyły niejednokrotnie nie posiadały dokumentacji kynologicznej. Etyka hodowców nakazywała, aby nie włączać tych osobników do hodowli. Innym problemem był fakt, że wielu hodowców nie przeżyło wojny. Z przedwojennych elitarnych hodowli zostały nieliczne przydomki hodowlane, jednak bez materiału hodowlanego.
Aby uporządkować przedwojenną spuściznę koniecznym było powołanie ogólnopolskiej organizacji kynologicznej. 5 maja 1948 r. na zebraniu organizacyjnym w lokalu Polskiego Związku Łowieckiego w Warszawie przy ulicy Nowy Świat 35 powołany został Związek Kynologiczny w Polsce. Wybrano władze naczelne z prezesem Władysławem Wolskim na czele. Powołano jednocześnie oddziały w terenie oraz sędziów kynologicznych. Związek Kynologiczny w Polsce stał się odtąd centralną organizacją polskiej kynologii, jednocząc hodowców oraz miłośników psów rasowych. Przystępując do pracy, władze zmuszone były zacząć od otwarcia Księgi Wstępnej dla psów w typie rasy nie mających udokumentowanego pochodzenia, i Księgi Rodowodowej dla psów należących do hodowców posiadających ich rodowody. Tych ostatnich było niewiele.
Pierwsze powojenne wystawy zorganizowano we Wrocławiu – 1948 r. i Warszawa – 1949 r. Działania wojenne przetrzebiły populację ras rodzimych, tj. owczarka podhalańskiego, ogara polskiego i polskiego owczarka nizinnego. ZKwP starał się odtworzyć te rasy. Najbardziej ucierpiał chart polski, który został wyniszczony.
Lata 50-te i kontakty z zagranicą pozwoliły na sprowadzenie do Polski ras dotąd niespotykanych. W związku z tym zwiększyła się znacznie liczba wpisów do Księgi Rodowodowej i nie było już konieczności prowadzenia Ksiąg Wstępnych, które ewidencjonowały psy wpisujące się we wzorzec rasy, ale pozbawione dokumentacji. Księgi wstępne zamknięto 1 stycznia 1961 r., z wyjątkiem zgłaszanych psów ras polskich o nieznanym pochodzeniu.
FCI. Związek Kynologiczny w Polsce pod prezesurą Edwarda Mikulskiego zgłosił gotowość przystąpienia do FCI. 15 czerwca 1957 r. Związek został jednogłośnie przyjęty jako pełnoprawny członek FC.
źródło: Psy rasowe w Polsce (1989), praca zbiorowa: T. Borkowski, E. Frankiewicz, M. R. Kryspin, W. Lutyński, G. Ratajczak, E. Rozłubirski, J. Staniszewska-Borkowska, M. Szymankiewicz Rozdział „Historia psa i kynologii”, M. Rudolf Kryspin